De Amerikaanse economie is ondanks alle renteverhogingen veerkrachtig gebleken, zodanig zelfs dat de aandelenmarkt rekent op een herhaling van het ‘wonder van 1994’. Toen leidde een periode van monetaire verkrapping als enige keer niet tot een krimp van het Amerikaanse BBP. Over de gevolgen van de huidige verkrappingscyclus is AXA-hoofdeconoom Gilles Moëc minder optimistisch.
“Afgezien van het feit dat de omvang van de cumulatieve verkrapping al groter is dan in 1994, merken wij op dat deze nu van toepassing is op een economie met meer schuld in het systeem dan toen’, zegt hij. “Bovendien reageerde de Fed in 1994 op ‘denkbeeldige inflatie’: bedrijven hadden nog niet te maken met krimpende marges en de koopkracht van huishoudens werd niet aangetast. Ten slotte waren de voorwaarden aan de aanbodzijde toen veel gunstiger.”
In de eerste helft van de jaren negentig groeide de civiele beroepsbevolking veel sneller dan nu, terwijl de ‘animal spirits’ werden aangewakkerd door de opkomst van de globalisering, die in de VS concreet gestalte kreeg door de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA).
Ondiepe krimp
Het vooruitzicht van een aanzienlijke versnelling in groene investeringen dankzij de Inflation Reduction Act kan die rol dit maal spelen. Echter zou die impuls wel eens te laat kunnen komen waardoor een ‘ondiepe krimp’ van de Amerikaanse economie onafwendbaar lijkt, aldus Moëc.
Dit komt dus vooral doordat de totale omvang van de monetaire verkrapping die van 1994 overtreft. “Toen verhoogde de Fed tussen februari 1994 en februari 1995 de rente met in totaal 300 basispunten en begon zij pas achttien maanden na de eerste verhoging met renteverlagingen. In deze cyclus heeft de Fed in negen maanden tijd de rente al met 425 basispunten verhoogd en wij verwachten dat zal oplopen tot in totaal 500 basispunten, waarbij verlagingen pas zo’n twee jaar na de eerste verhoging zullen plaatsvinden.”
