Sommige beleggers trokken zich terug uit de vastrentende markt, nadat de Amerikaanse Federal Reserve vorig jaar verklaarde te gaan beginnen met het terugtrekken van zijn monetaire steunmaatregelen, waar vele miljarden Amerikaanse dollars mee gemoeid zijn. Beleggers beschouwden dit als een teken dat de rentevoeten snel zouden stijgen en daardoor werden activa van de hand gedaan.
Maar meer dan een jaar later bevinden de rentevoeten zich in de ontwikkelde markten nog altijd op een recordlaagte en bepaalde gebieden van de vastrentende markt hebben aantrekkelijke rendementen opgeleverd.
Het is nu eenmaal zo dat de eerste helft van 2014 een goede periode is geweest voor hoogwaardige obligaties met een lange looptijd en kredieten met een hoger rendement, omdat de reflatiehandel bleef duren en de rentevoeten verankerd bleven.
Een te snelle reactie
Terwijl veel beleggers een grote rotatie uit de vastrentende markt voorspelden, moet dit nog altijd concreet worden. Want veel vastrentende effecten blijven het goed doen. Zo gaf de Bank of America Merrill Lynch 7-10 Year Gilt Index in de eerste helft van het jaar een rendement van 3,3 %, tegenover de 1,9% van de FTSE 100.
In deze periode gaf Amerikaans schatkistpapier op 30 jaar een rendement van meer dan 12% en de rendementscompressie tussen perifeer overheidspapier en kern-Europees waardepapier bleef duren. De Spaanse, Portugese en Italiaanse obligaties presteerden het best in de vastrentende markt.
Natuurlijk stijgt de druk om de rentevoeten te verhogen en voeden alle positieve cijfers uit de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk de geruchten van nakende stijgingen. Zowel Janet Yellen, de voorzitter van de Amerikaanse Fed, als Mark Carney, de gouverneur van de Bank of England (BoE), hebben herhaald dat hoewel de rentevoeten nog langer laag zullen blijven, zij toch nog altijd afhankelijk van de cijfers zijn.
Hernormalisatie
Als die sterk blijven, dan zou de BoE als eerste de rentevoeten kunnen laten stijgen. Door de huidige lage inflatie kan de overgangsperiode naar een hernormalisatie van de rentevoeten echter enige tijd in beslag nemen. Met de laatste cijfers uit het Verenigd Koninkrijk over een CPI-inflatie van 1,2% zijn we niet geneigd om onze mening te herzien.
Volgens ons kan de huidige expansie van de balansen van de centrale banken (een trend die de beleggers hebben laten teruggrijpen naar kernoverheidspapier) een van de langste in de naoorlogse geschiedenis worden. Toch heerst er ook zenuwachtigheid. Dat blijkt uit de recente, spectaculaire vlucht naar veilig schatkistpapier en veilige staatsfondsen, en de instorting van de aandelenprijzen.
Op zoek naar waarde
Voor de Fed in mei van vorig jaar zijn plannen bekendmaakte om het programma van Quantitative Easing (kwantitatieve verruiming of versoepeling) af te bouwen, werden obligaties van opkomende markten in het grootste gedeelte van het vorige decennium verhandeld tegen een lager rendement dan bedrijfspapier met hoog rendement dankzij hun verbeterde fundamenten.
De opkomende markten werden echter vrij hard getroffen na de opmerkingen van de Fed in mei 2013 en de rendementen ervan gingen gevoelig de hoogte in. Ik ben van mening dat deze prijsanomalieën en de overdreven reactie van vorig jaar voor opportuniteiten hebben gezorgd voor bepaalde overheids- en bedrijfsobligaties in opkomende markten.
Omdat de ontwikkelde wereld zich herstelt en omdat de opkomende markten een groter deel van de vastrentende markt uitmaken,verwacht ik niet dat de divergentie in de prestaties lang zal blijven duren. Dit betekent dat de kans om zich in te kopen weldra zou kunnen verdwijnen.
De recentste uitstap in perifere schuld heeft deze kans alleen nog aantrekkelijker gemaakt, vooral omdat ik van mening ben dat de opkomende markten een kans op lange termijn zijn voor beleggers die nauwkeurig toekijken op specifieke landen, munteenheden en kredieten in verband met de bedrijfscyclus.
Risico’s
Natuurlijk blijven er risico’s bestaan op de vastrentende markt, ondanks de jongste vlucht naar veilige beleggingen. De cijfers kunnen snel te sterk worden en de groei en de inflatie zouden de hoogte kunnen inschieten. De Fed en de BoE zouden daarop dan moeten reageren.
Wanneer we deze periode echter vergelijken met vorige perioden van hernormalisatie (onder het voorzitterschap van Paul Volcker bij de Amerikaanse Fed in de beginjaren 1980 en van Alan Greenspan eind jaren 1980, begin jaren 1990), dan is een van de grootste verschillen dat de loongroei zwakker bleef dan in die perioden.
Ook al blijkt uit businessenquêtes dat sommige bedrijven eraan denken om de lonen in de VS op te trekken, toch is er geen grote verandering geweest die ons ertoe zou brengen om onze visie van een geleidelijke overgang te herbekijken.
Amanda Stitt is Investment Director bij Legg Mason
