Dit weekend vindt in Argentinië de tweede ronde van de presidentsverkiezingen plaats. Wat zijn de uitdagingen voor de nieuwe president. En wat kunnen de gevolgen voor de obligatiehouders zijn? Dat vraagt Claudia Calich, beheerder van het M&G (Lux) Emerging Markets Bond Fund, zich af.
De maatregelen die de huidige regering van Argentinië na de eerste stemming heeft genomen om de situatie op korte termijn te stabiliseren (schuldafbouw op korte termijn, valutacontrole, maatregelen ter ondersteuning van de koopkracht) hebben de toekomstige problemen alleen maar vergroot en hebben de economische vooruitzichten aanzienlijk verslechterd. Het herstel van de recessie dat in 2018 begon, heeft zich verder doorgezet en de inflatie blijft erg hoog.
De Argentijnse peso is op jaarbasis met 35% in waarde gedaald en sinds begin 2018 met ongeveer 70%. De herinvoering van gedeeltelijke valutacontroles impliceert dat het herstel van het vertrouwen in de munt lang kan duren, aangezien het in het verleden moeilijk is gebleken om dit soort maatregelen af te schaffen. De schuldproblemen blijven bestaan – tot einde 2019 en voor 2020 is er een aanzienlijk financieringstekort. De hamvraag is hoe dit na de presidentsverkiezingen zal worden aangepakt, aangezien het financieringstekort een aanzienlijke invloed zal hebben op het tempo van het herstel en op de markten. In dit stadium blijft de onzekerheid zeer groot, aangezien de kandidaten zich ervan hebben onthouden standpunten in te nemen die vóór de verkiezingen schadelijk zouden kunnen zijn voor de kiezers.
Om het meest waarschijnlijke scenario na de verkiezingen te beoordelen, moeten we vooral letten op het machtsevenwicht tussen Alberto Fernandez en zijn vicepresident, voormalig president Cristina Fernandez de Kirchner, waarbij de eerste als gematigder wordt beschouwd. Verder moet we letten op de daadkracht van het aan te stellen economische team. Met name hoe het de omvang van de uitdaging zal inschatten en hoe bereid het zal zijn om moeilijke beslissingen te nemen die nadelig zouden kunnen uitpakken voor de eigen kieskring. Dit zal van cruciaal belang zijn voor de relaties met het IMF en de internationale markten.
Het meest constructieve resultaat zou zijn dat de nieuwe regering met het IMF en de obligatiehouders snel een akkoord bereikt over herstructureringsvoorwaarden en hervormingen die de fiscale situatie in de toekomst helpen verbeteren. Dat zou kunnen leiden tot een herstel van de obligatieprijs ten opzichte van hun huidige niveau. Zonder een akkoord zal de overheid ofwel sterk moeten bezuinigen op de overheidsuitgaven, wat politiek moeilijk zal zijn, ofwel een beroep moeten doen op financiering door de centrale bank om het begrotingsbeleid te versoepelen, wat het risico op een nog hogere inflatie inhoudt. In dergelijke scenario’s zou de recuperatiewaarde waarschijnlijk veel lager zijn. Hoe het verder moet, zal afhangen van het verloop van de onderhandelingen tussen de overheid en de crediteuren en van externe factoren, zoals de algemene marktomstandigheden. Een grotere volatiliteit van de obligatieprijs is zeer waarschijnlijk in de nabije toekomst.
