Algemeen wordt aangenomen dat een sterke dollar slecht is voor opkomende markten. De traditionele redenen hiervoor, zoals de risicobereidheid van beleggers of de op dat moment geldende financiële omstandigheden, worden echter steeds vaker betwijfeld.
Er zijn namelijk meer aanwijzingen dat het eigenlijk de rol van de dollar als dominante “facturatievaluta” in de wereldhandel is die de impact van de dollar op de opkomende markten verklaart, stelt Craig Botham, econoom opkomende markten bij Schroders.
Uit recent wetenschappelijk onderzoek (Gopinath, 2015) blijkt dat veel exporteurs ervoor kiezen om de prijzen van hun producten in de valuta van een derde land vast te stellen. Dat wil zeggen dat ze de prijs bepalen in een valuta die noch zij, noch hun handelspartner gebruiken. Hiervoor wordt de dollar verreweg het meest gebruikt. De dominantie van de dollar als derde valuta land gaat verder dan de dominantie van de VS in de wereldwijde vraag. volgens Gopinath is de facturatie in dollars 4,7 keer zo hoog als het aandeel van de VS in de wereldwijde invoer. Het vergelijkbare cijfer voor de euro is slechts 1,2 keer. Deze dominantie beperkt zich ook niet tot de opkomende markten: Japan, Frankrijk en andere ontwikkelde markten factureren ook veel in dollars. Opvallend is dat Gopinath ontdekte dat voor veel landen het aandeel van hun eigen munt in hun eigen handel dicht bij nul ligt. Simpel gezegd, landen handelen met elkaar met dollars als facturatievaluta, zelfs als geen van beide landen de dollar als binnenlands ruilmiddel gebruikt.
Volgens deze interpretatie vermindert een sterkere dollar de wereldwijde importvraag omdat simultaan de importprijzen voor alle landen worden verhoogd behalve de VS. Tegelijkertijd verhoogt een sterkere dollar de kredietkosten, met name in economieën waar in dollars luidende schulden overheersen. Een sterkere dollar is daarom een duidelijke tegenwind voor de groei van opkomende markten, die inflatoire druk genereert, ongeacht wat de handelsgewogen wisselkoersen kunnen doen. Het betekent ook dat centrale banken een goede reden hebben om de depreciatie van hun valuta’s ten opzichte van de dollar tegen te gaan, aangezien dit weinig voordelen biedt voor de export en tegelijkertijd een hogere inflatie genereert.
Consequenties voor beleggers
Beleggers kunnen hieruit lessen trekken. Een daarvan is dat beleggers zich, in het geval van opkomende markten, misschien beter kunnen focussen op de koers van de lokale valuta ten opzichte van de dollar in plaats van op de handelsgewogen wisselkoers bij het waarderen van de lokale valuta om te bepalen of een valutakoerscorrectie externe onevenwichtigheden zal corrigeren en om inflatoire effecten te beoordelen. Vertrouwen op koopkrachtpariteit, reële effectieve wisselkoersen en andere “fair value” maatstaven zullen minder stevige conclusies voor beleggers opleveren.
Mogelijk moet ook de gedachte over hoe centrale banken in opkomende markten moeten reageren, worden bijgesteld. Hun aandacht zou meer naar monetaire stabiliteit kunnen uitgaan dan naar inflatie en groei. Een sterke dollar kan leiden tot meer aanscherping van het monetaire beleid dan normaal verwacht mag worden. Dit heeft met name gevolgen voor obligatie- en valutabeleggers, maar mag ook niet worden genegeerd door aandelenbeleggers in opkomende markten, gezien de rol die monetaire voorwaarden spelen op aandelenmarkten.
Deze nieuwe theorie over de dollar als “facturatievaluta” vormt een uitdaging voor de manier waarop economen en markten tot nu toe over valuta’s hebben nagedacht en heeft een forse impact op economische en financiële variabelen. Bonham meent dat hiermee een vollediger beeld verschaft wordt over waarom de dollar zo belangrijk is voor opkomende markten, en waarom de dollar een grotere invloed heeft op de wereldhandel en de inflatie dan algemeen wordt verondersteld. Voor beleggers heeft dit belangrijke gevolgen voor beleggingen in alle opkomende markten beleggingscategorieën.
