De hoge inflatie is de rekening die we moeten betalen voor het inzetten van ongekende monetaire en budgettaire maatregelen na zowel de financiële crisis als de pandemie. Dat stelt Rob Almeida, beleggingsstrateeg van vermogensbeheerder MFS.
“Veel van de huidige inflatie is de prijs die we betalen voor elf jaar van groeiende onbalans die volgde op de wereldwijde financiële crisis. En toen de pandemie kwam, gebruikten beleidsmakers ieder instrument dat ze hadden – en creëerden nieuwe – om de economische gevolgen van het stilvallen van de wereldwijde economie te bestrijden. Nu krijgen we de rekening voorgeschoteld van het afwenden van een van de diepste recessies in de geschiedenis in slechts enkele weken door het systeem te overvoeren met ongekende monetaire en budgettaire maatregelen. Het is alsof de beleidsmakers niet alleen een gratis rondje gaven in de bar, ze lieten de rekening de hele nacht openstaan.”
Volgens Almeida is de hoge inflatie niet helemaal de schuld van de beleidsmakers. “Ze konden niets doen aan de problemen in de toeleveringsketens, de stijgende arbeidskosten en de Russische invasie van Oekraïne. Dat zijn factoren waar centrale bankiers, wetgevers en regeringsleiders weinig invloed op hadden.”
Maar er is geen reden voor paniek, stelt Almeida. “De remedie voor hoge grondstofprijzen is: hoge grondstofprijzen. Die hoge prijs zorgt ervoor dat een deel van de vraag wegvalt, doordat er minder wordt gereden of omdat mensen de thermostaat lager zetten. Inflatie zorgt er ook voor dat bedrijven en huishoudens minder uitgeven waardoor de groei afneemt.” In de jaren 2020 en 2021 gebeurde overigens het tegenovergestelde. Toen steeg de economische groei fors en daalde de inflatie, vooral door het enorme stimuleringspakket.
Volgens Almeida moeten beleggers zich goed realiseren in welk klimaat ze terecht zijn gekomen en welke waarderingen zij willen accepteren nu de rente stijgt, de rendementen dalen en er meer onzekerheid is over kasstromen en winstmarges. “En wanneer de onzekerheid zo groot is als nu kunnen beleggers zich beter concentreren op bedrijven waar de cashflow duidelijker zichtbaar is; niet in bedrijven waar de winst afhankelijk is van factoren waarop de ondernemingen geen vat hebben.”
