Regelmatig wordt de vergelijking getrokken tussen Ronald Reagan en Donald Trump. Maar hierbij gaat men te gemakkelijk voorbij aan de structurele verschillen die er zijn in de Amerikaanse en de wereldeconomie nu en in de jaren ‘80, schrijft Peter Hensman, strateeg bij Newton, een boutique van BNY Mellon.
De plannen voor belastinghervormingen en deregulering roepen bij veel marktpartijen de herinningen aan Reagans gloriedagen op. Het verminderen van de last van zware regulering en van een omslachtig belastingsysteem kan zeker productiviteit, werkgelegenheid en inkomen aanjagen in de hedendaagse Amerikaanse economie. Als het maar op de juiste manier gebeurt. Hensman is er minder van overtuigd dat een positief gestemde agenda die verandering nastreeft, kan voldoen aan de hooggespannen verwachtingen dat de transformatie van de economie in no-time voor elkaar is.
Hoewel de geschiedenis positief terugkijkt op de Reagan-periode, was het geven van een andere richting aan de Amerikaanse economie toen niet makkelijk. In de jaren ’80 waren de demografische omstandigheden, het schuldenniveau en situatie op de financiële markten ook compleet anders. Dat maakt het voor de huidige president moeilijker om een snelle wedergeboorte tot een dynamische economie te bewerkstelligen.
Niemand start met een schone lei
Reagan kwam aan de macht in 1980 in de nasleep van een korte recessie in datzelfde jaar. Het presidentschap van Reagan viel samen met de pogingen van de toenmalig voorzitter van de Fed, Paul Volcker, om de economie uit een dramatische periode van forse inflatie te loodsen die in de jaren ’70 stevig had huisgehouden. Door de 1980-recessie was de werkloosheid gestegen en deze liep nog verder op tijdens de 1e termijn van Reagan. In 1983 piekte hij op 10,4%. De slechte prestaties van de Amerikaanse industrie destijds, maakte de roep om protectionistische maatregelen groot. Het leidde er uiteindelijk toe dat een aantal landen actief intervenieerde en de US dollar liet devalueren om de industriële activiteit in de VS een boost te geven.
Verandering is nooit makkelijk
Duidelijk is dat geen enkele nieuwe regering met een schone lei begint. Trump begint niet met overheidsfinanciën die zuchten onder de gevolgen van een recessie. Maar wel erft hij een economie die ontwricht is door een langdurige periode waarin de rente lager ligt dan de inflatie. Stegen in de jaren ’80 de consumentenprijzen explosief, nu zijn het vooral de assetprijzen die opgeblazen worden.
Het kan de juiste keuze zijn om de koers te verleggen als men in de verkeerde richting beweegt. Maar dat betekent nog niet dat dat eenvoudig is of dat de uitkomst overeenkomt met wat het electoraat wenst of past in de financiële cyclus. De langetermijnwinst die Reagan wist te boeken had een totaal ander startpunt dan dat van Trump. Misschien zal de geschiedenis positief terugkijken op Trump, maar zelfs als dat het geval is, dan zal de weg die Trump heeft af te leggen een stuk langer zijn dan beleggers nu denken.
