Terwijl centrale banken in de VS, Europa, Canada en het Verenigd Koninkrijk deze zomer de rente hebben verhoogd in hun voortdurende strijd tegen inflatie, staan beleidsmakers in Beijing voor een andere uitdaging : deflatie. De Visie (computervertaling) van Tiffany Wilding, econoom bij Pimco.
Vorige week rapporteerde China een daling van 0,3% op jaarbasis van de totale CPI voor juli, waardoor voor het eerst in twee jaar deflatie werd ingevoerd. De zwakte werd verergerd door tijdelijke factoren, zoals lagere energie- en varkensvleesprijzen. De kerninflatie is echter ook gedrukt door dalende prijzen in de opvang en aanverwante categorieën (huishoudelijke inrichting, apparatuur en routineonderhoud), terwijl de Chinese vastgoedsector het moeilijk blijft hebben.
Ondanks de veranderende banden tussen China en de wereldeconomie, terwijl Beijing probeert over te stappen op een door consumptie geleid groeimodel en de handelsspanningen met het Westen hoog blijven, is China nog steeds de fabrikant van de wereld. Als gevolg hiervan zullen de Chinese economische zwakte en dalende prijzen (met name de Chinese producentenprijzen) waarschijnlijk overslaan naar de wereldmarkten – op korte termijn goed nieuws voor de strijd van de westerse centrale banken tegen de hoge inflatie.
Efficiënte productiesector vermindert inflatie …
In tegenstelling tot westerse economieën die een hoge inflatie ervoeren toen ze opnieuw uit de pandemie kwamen met overmatige vraag en beperkte capaciteit, heeft de Chinese economie geen hoge inflatie ondervonden nadat het strikte nul-COVID-beleid afgelopen januari eindigde. De positie van China als ’s werelds productiehub, in combinatie met de zeer concurrerende productie van consumptiegoederen voor eindgebruik, hielp de inflatoire druk te verminderen, aangezien productieknelpunten als gevolg van nul-COVID-beleid werden opgelost toen de economie heropende en de binnenlandse consumptie zich herstelde. De efficiënte afstemming van vraag en aanbod via online platforms minimaliseerde de fricties verder, terwijl de wereldwijde grondstoffenprijzen werden gematigd, terwijl Europa de winterenergievoorraden herbouwde na de Russische invasie van Oekraïne, waardoor de inflatoire druk verder werd verlicht.
Maar deflatoire risico’s blijven bestaan
Nu de Chinese binnenlandse vraag hapert naarmate de wereldwijde vraag naar Chinese producten afneemt, blijft China achter met inactieve capaciteit terwijl fabrikanten worstelen om verhoogde voorraden aan te vullen.
De desinflatoire druk is voornamelijk het gevolg van de schuldafbouw in de vastgoedsector en de financieringssector van de lokale overheid, wat de binnenlandse investeringen aanzienlijk heeft beïnvloed en heeft geleid tot een breed gedragen overcapaciteit in de industrie. De dalende exportverkopen hebben echter ook bijgedragen, omdat de wereldwijde vraag is genormaliseerd naar diensten en weg van de pandemie-gerelateerde hausse voor in China geproduceerde goederen.
Bovendien is de reactie van de regering op deze verzwakkende fundamentals verre van voldoende geweest. Inderdaad, een door de overheid geleide push om de groei te stimuleren en te stabiliseren door middel van gemakkelijk krediet, met name aan staatsbedrijven en voor investeringen in infrastructuur, is niet voldoende geweest om de weerstand van de vastgoedmarkt te compenseren, aangezien de stroom van nieuw krediet naar de economie het afgelopen jaar is gekrompen.
Overloopeffecten
Belangrijk is dat we niet denken dat deflatoire druk alleen voor China is. Hoewel verstoringen en veranderingen in post-pandemische economieën vragen hebben opgeroepen over de mate waarin de Chinese economie nog steeds de wereldhandel en industriële cycli domineert, zien we verschillende redenen om te verwachten dat overloopeffecten in ontwikkelde markten zullen toenemen.
Ten eerste domineren Chinese producten nog steeds de markten voor consumptiegoederen, met name in de VS. (hoewel het importaandeel van Chinese consumptiegoederen is afgenomen sinds tariefverhogingen voor het eerst werden geheven door de regering-Trump). De inflatie van de amerikaanse kerngoederen lijkt de typische vertraging te volgen tussen de recente dalingen van de voor wisselkoersen gecorrigeerde inkoopprijsindex (PPI) van Chinese consumptiegoederen. Volgens gegevens van het U.S. Census Bureau vanaf juni zijn de prijzen van goederen die uit China worden geïmporteerd gemiddeld met 3% gedaald ten opzichte van vorig jaar, terwijl de producentenprijzen van consumptiegoederen in China met 5% in dollar zijn gedaald. Belangrijk is dat deze dalingen worden doorberekend aan Amerikaanse consumenten; Juli markeerde de eerste keer sinds de begindagen van de pandemie dat de Amerikaanse consumentengoederenprijzen op driemaandsbasis op jaarbasis daalden. Inflatoire trends in de VS hebben andere ontwikkelde markten sinds de pandemie geleid, wat suggereert dat matigende Amerikaanse prijzen waarschijnlijk uiteindelijk ook zullen verschijnen in de inflatiestatistieken van andere ontwikkelde markten.
Ten tweede, naarmate de Chinese neerwaartse risico’s zich materialiseren, zou Beijing de binnenlandse groei kunnen stabiliseren met beleid dat de export stimuleert, waardoor goedkope consumptiegoederen op de wereldmarkt worden geduwd. De export is de afgelopen maanden afgezwakt en zal naar verwachting de komende maanden verder dalen. Na de pandemie heeft de overheid de aanbodzijde ondersteund, maar weinig subsidie verstrekt aan consumenten. Als gevolg hiervan lijkt China een binnenlands overaanbodprobleem te hebben – de voorraad-tot-verkoopverhoudingen lijken verhoogd. Gezien de zwakke binnenlandse vraag te midden van een worstelende vastgoedsector en een laag consumentenvertrouwen, zouden Chinese beleidsmakers ervoor kunnen kiezen om de groei te stimuleren door de verkoop van deze goederen in het buitenland aan te moedigen. Dit lijkt al te gebeuren in Duitsland, aangezien de Chinese export van goedkopere elektrische voertuigen onlangs is gestegen, terwijl binnenlandse prijsverlagingen kunnen overslaan naar andere landen.
Ten derde blijft er een gemeenschappelijke wereldwijde deflatoire factor bestaan , namelijk de daling van de grondstoffenprijzen, waardoor de wereldwijde totale inflatie daalde van een piek van 8,2% een jaar geleden tot 4,4% in juli. De vraag naar grondstoffen (of het gebrek daaraan) in China blijft een belangrijke bepalende factor voor de wereldwijde grondstoffenprijzen. Zwakke Chinese binnenlandse investeringen en brede overcapaciteit in de industrie, evenals zwakke verkopen van nieuwe huizen en grond, zullen waarschijnlijk de wereldwijde vraag naar grondstoffen blijven drukken.
Conclusie
De verslechterende Chinese economische fundamentals hebben geleid tot deflatoire druk die de inflatie al matigt, zowel in China als op de wereldmarkten die door Chinese goederen worden bediend. Gezien de gebruikelijke vertragingen zijn deflatoire overloopeffecten waarschijnlijk nog maar net begonnen met het beïnvloeden van de wereldwijde consumentenmarkten, waarbij de discontering de komende kwartalen waarschijnlijk zal versnellen.
