Sinds de centrale banken de markt met liquiditeit overspoelen, convergeren de wereldwijde rentevoeten naar nul. Het lijkt erop dat de fundamentele verschillen tussen de economieën tot het verleden behoren. Of is dit meer schijn dan werkelijkheid?
De ontwikkeling van de rentevoeten in de voornaamste economieën zou dit inderdaad kunnen suggereren, ware het niet dat de vastberaden centrale banken de taak hebben om de stabiliteit van het financiële systeem te waarborgen.
Net als een pijnstiller die inspeelt op een pijnsignaal, zonder echter de oorzaak te verhelpen, vertekenen de centrale banken door hun QE-programma’s de prijssignalen op de markten. Zodoende ontstaat er homogeniteit in de rendementscurves die de fundamentele verschillen van de economieën maskeert.
Pijnstillers herstellen geen breuk
Als we een gebroken been als voorbeeld nemen, kunnen we stellen dat pijnstillers helpen de pijn te vergeten, maar ze de breuk niet herstellen. Wanneer men vervolgens zou proberen te lopen, zou men vaststellen dat er een groot conflict bestaat tussen enerzijds het vermeend welbevinden dankzij de pijnstillers en anderzijds de realiteit van het gebroken been. Op een gelijkaardige manier zullen de verschillen in de fundamenten van de economieën opnieuw opduiken en zullen zowel de economieën als de marktprijzen zich hieraan moeten aanpassen. Maar hoe kan dit gebeuren in tijden van geloofwaardige en krachtige centrale banken?
Allereerst moet een geloofwaardige centrale bank de rendementscurve controleren. Daarnaast moet die ook zorgen dat de consumentenprijzen kunnen worden gehandhaafd op een niveau dat noch inflatoir noch deflatoir is. In deze omstandigheden kunnen de verschillen tussen de economieën (in het bijzonder deze met betrekking tot productiviteit, inflatie of mogelijk politiek risico) niet worden weerspiegeld in de redementscurve of de inflatie. Ze moeten dus op een andere manier worden uitgedrukt.
Valutamarkt minst gecontroleerd
Het begrip valutaoorlog houdt in dat de wisselkoersen de aanpassingsvariabele van eerste keuze zijn geworden. Sinds nul of negatieve rentes en QE de norm zijn geworden, is het gedrag van de belangrijkste valuta, waaronder de euro, de Amerikaanse dollar, het Britse pond, de Zwitserse frank en de Japanse yen veranderd. Ze hebben zich ontwikkeld tot wat in het economisch jargon bekend staat als Jump Variables.
Deze zijn variabelen, die van het ene niveau naar het andere springen om de fundamentele heterogeniteit in evenwicht te brengen. Dit suggereert duidelijk dat de valutamarkt de minst gecontroleerde markt is. Het is dus hier dat de uiteindelijke herbalancering zal plaatsvinden.
